WHAT YOU RESIST, PERSISTS

Ofwel, waar je je tegen verzet, dat blijft bestaan.
Met andere woorden, acceptatie is het beginpunt voor beweging.

Er zijn tal van voorbeelden in mijn leven en wellicht ook wel in die van jou, waar ik gemerkt heb verzet te hebben. Dat kan al zijn bij het horen van de wekker (“Nee, nog niet! Ik wil nog slapen!”) of bij grotere gebeurtenissen zoals bijvoorbeeld een ziekte, een overlijden en dergelijke. Het kan gaan over wat er gebeurd binnen een familie, een vriendengroep, een vereniging. En dan? Wat is de manier om hiermee om te gaan?

Er is niet echt één manier die voor iedereen werkt. Je mag hier ook je eigen weg in vinden. Het kan zijn dat je bijvoorbeeld boosheid merkt. Of dat het verzet subtieler merkbaar is en zich uit in bijvoorbeeld een terugtrekkende beweging of een verstarring. Het is al super dat je dit kan herkennen als verzet. Je kunt je vervolgens afvragen of je het kunt veranderen? Zo ja, wat is er dan mogelijk? Zo nee, welke mogelijkheden zijn er nog meer om er mee om te gaan?
Er ontstaat dus een keus, een keus om in verzet te blijven, een keus om er iets aan te doen of de keus om te kijken wat er nog meer mogelijk is. (Wat zou er gebeuren als een van de 2 in de foto stopt met het geven van weerstand?)

Een voorbeeld: Laats stuurde ik een voice-berichtje naar mijn zus. Ik sprak het in en dacht toen dat het niet zo handig was wat ik zei en wilde het berichtje verwijderen en opnieuw inspreken. In plaats daarvan drukte ik op de verkeerde knop en het berichtje was verstuurd.🤭 Ik balen. En ik wist meteen dat ik een keus had. Ik kon mezelf heel erg fout gaan maken en op de kop geven en allerlei scenario’s gaan bedenken van hoe mijn zus het zou kunnen ontvangen OF ik kon accepteren dat het berichtje verzonden was en daarop reageren. Ik had ook hier weer verschillende mogelijkheden; ik kon het berichtje deleten en een nieuwe sturen of ik kon het benoemen in een volgend berichtje en waarschijnlijk waren er nog wel meer mogelijkheden geweest. Voor mij was de 2e optie de beste en zo gezegd, zo gedaan, stuurde ik er een 2e voice-berichtje achteraan. En ik bof dan weer met een zus die zegt in haar berichtje “Je mag altijd alles zeggen, als het iets doet met mij dan is dat aan mij of het mij raakt”. Ook zij heeft een keus. 💛💛

Ook merk ik dat als ik me verzet tegen bijvoorbeeld het niet kunnen werken omdat er om een of andere reden iemand iets anders van me vraagt. Ik kan dan echt vervelend doen, ik wil namelijk het liefste ongestoord kunnen werken in mijn praktijk en zoveel mogelijk inspiratie de deur uit doen als mogelijk is. En tsja, als dat belemmerd wordt dan zit ik in verzet. Ook hier heb ik natuurlijk de keus. Ik kan er namelijk zelf invloed op uitoefenen, dus of ik kies op dat moment volledig om er voor de ander te zijn of ik geef aan dat het niet uitkomt en dat ik later op de dag/ week er op terug kom.

Of er zijn omstandigheden die buiten mijn invloedssfeer liggen, zoals bijvoorbeeld hoge gasprijzen. Ik kan maatregelen nemen binnen mijn bereik of in verzet gaan tegen de prijzen en me daar druk over maken.
Met andere woorden, op het moment dat ik accepteer hoe het is, kan ik kiezen op welke manier ik ermee omgaan. Zoals vorige week, toen wilde ik deze blog creëren. Op het moment dat ik tijd vrij hiervoor had heb ik echter een andere keus gemaakt. Dan kan ik mezelf natuurlijk bekritiseren omdat ik het niet gedaan heb en mezelf echt fout maken. Of ik laat het los, accepteer dat ik iets anders heb gedaan en kies een nieuw moment. Welke optie creëert het meeste voor mij? Welke optie voelt licht voor mij? Als ik dat kies, dan komt het wel goed. 😃😃😃