Vaak begin ik mijn verhaal met mijn Burn-Out in 2011. Dit klopt echter niet. Mijn verhaal begint al veel eerder. Het is dan ook tijd voor mijn verhaal. Tijd om te gaan staan, te gaan staan voor wat ik te brengen heb. Open en eerlijk te zijn over wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. Tijd om mijn verhaal te delen.
Het begin
Op mijn 15e gingen we op vakantie naar Griekenland. Voor mij voelde dit als âeindelijkâ een vakantie met zon en zee. Dat verlangde ik al heel lang naar. De vakantie was heerlijk, we gingen Rhodos ontdekken en wisselde dit af met dagen aan het zwembad/ strand. En toen gebeurde het. Mijn moeder werd ziek. Het zag er niet goed uit en ze werd met spoed naar Nederland gevlogen. Waar ze niet veel later overleed aan acute leukemie. Wat dat allemaal inhield wist ik niet goed, wel dat mijn hele wereld was veranderd. Mijn moeder die de warmte en gezelligheid in huis bracht was er niet meer. De ziel was uit het gezin, zo voelde het voor mij. En ik, ik sloot me af, trok me terug en wilde vooral doorgaan alsof er niet iets wezenlijks was veranderd. Ik kon het verklaren waarom dat het klopte dat mijn moeder dit keer niet herstelde van een ziekte. Dit gaf me de kracht om door te gaan terwijl ik met mijn ziel onder mijn arm liep. Ik had het gevoel er met niemand over te kunnen praten op Ă©Ă©n vriendin na. Mijn vader had zijn verdriet en mijn zus ging er op haar manier mee om. We deden ons best om met zijn drieĂ«n verder te gaan. Ik ging door met mijn leven.
11 Jaar later
Later in mijn leven waren er genoeg momenten die me aan het gemis deden denken. Een vriendin die ging winkelen met haar moeder. Talloze telefoontjes van huisgenoten met hun moeders. Ondertussen miste ik het âthuisâ gevoel wat was verdwenen met het overlijden van mijn moeder. Toen ik 26 was overleed ook mijn vader. Hiermee verdween het laatste restje van mijn âthuisâ. Ik kwam voor het eerst in mijn leven in een diep gat terecht. Ik trok in bij mijn vriend en sloot me af van familie en vrienden. Ik trok me terug. Ik kon het niet aan, het gemis en het verdriet. Ik kon op dat moment hulp krijgen van maatschappelijk werk en werd voor het eerst echt geconfronteerd met het verdriet dat het overlijden van mijn moeder met zich had meegebracht. Het delen hierover gaf lucht en ik krabbelde weer op. Ik ging weer aan het werk en was bezig om samen met mijn vriend een nieuw thuis te gaan neerzetten.
Eigen gezin
We kochten een huis, een huis waar ook kinderen in konden opgroeien. Enkele jaren later werd onze eerste zoon geboren. Bij zijn geboorte voelde ik het gemis enorm. Ik miste het delen van de ervaring van het moederschap, ik miste de tips en haar moederschap. Haar warmte en lach. Ik voelde me alleen en onzeker. Ik woonde in een klein dorpje waar ik niet veel mensen kende en dat best ver van mijn familie af lag. Ook vrienden uit de buurt zag ik niet veel. Zij hadden geen kinderen en waren meer gericht op het leven in de stad. Ondanks het begin van dit gezin, voelde ik me eenzaam en alleen. Ik miste de warmte van âthuisâ, van vroeger.
Ik heb mijn best gedaan, mijn best gedaan om een warm en liefdevol thuis te creëren. Ik wilde het plaatje kloppend hebben, een mooi huis, 2 gezonde kinderen, een lieve man, huisdieren een tuin enz. . Ik ging maar door en door, een eerste burn-out lag op de loer. Ik had het altijd druk en wilde buiten een carriÚre, ook een geweldige moeder zijn met tijd en aandacht voor het gezin. Dit liep niet zoals ik het wilde. Ik ontdekte steeds meer hoe het niet klopte voor mij, het plaatje dat ik gecreëerd had.
Toen ik in 2011 voor de 3e keer thuis zat met stress klachten, dit keer een serieuze burn-out, was het voor mij helder: Het roer moest om, er moest iets gebeuren in mij. Het was tijd om een oude wond te gaan helen. Helen zodanig dat ik uit het patroon van druk doen en bezig zijn kon stappen. Het âstressâ patroon doorbreken.
Dit was het moment dat ik wanhopig opzoek ging naar een oplossing. Ik las het boek van Marianne Williamson âTerugkeer naar liefdeâ. dit opende voor mij de weg. Daarna het boek van Brandon Bays, âDe helende reisâ (The Journey) en toen wist ik het, dit was mijn weg naar buiten. Dit was wat er nodig was. Het was tijd om mijn oude wonden aan te gaan kijken en te helen. Voor mij begon een proces van heling, van loslaten. Loslaten van oude pijn rondom het verlies van mijn moeder en van mijn vader. Het verwerken van onverwerkte gebeurtenissen. Dit in combinatie met het loslaten van dingen in mijn leven die niet klopte voor mij. Mijn werk veranderde, mijn huwelijk hield op te bestaan. Ik wilde terug naar de stad en verder met coaching. Verder met het ondersteunen van anderen in hun proces. Het helen van oude pijn. Het vrijmaken van de weg voor verandering, om het leven te leven waar je naar verlangt.
Anno 2018 ziet mijn leven er anders uit. Ik ga mijn eigen pad. Een pad waar ik, als het niet klopt, ik tekens krijg van mijn lichaam, tekens dat er bijsturing nodig is. Dat er mogelijk een nieuw stuk in mij naar boven komt en vraagt om heling, om heling van oude stukken. Op dit pad kom ik keer op keer opnieuw in aanraking gekomen met het zelfherstellend vermogen van mijn lichaam. Door goede voeding, beweging, emotioneel loslaten en ook door nieuwe keuzes te maken. Dit is een continue proces. Het mooie is dat ik inmiddels zoveel manieren weet waarop ik het zelfherstellend vermogen van mijn lijf in beweging kan brengen. Deze kennis en ervaring geef ik graag door. Wat bof ik toch met het werk dat ik heb.
07/03/2019
